برو کار می کن...

به درجه ای از عرفان رسیدم که اگه کار نکنم افسرده ام، اگه کار کنم پشیمونم! 

الان که بعد از اون ویارِ لعنتیِ به کار، باز کانال روسری رو راه انداختم، با خودم میگم بیکاری چش بود که باز خودتو درگیر کردی؟؟! 

در هر صورت دچارِ یه غلط کردمِ مزمن و زیرپوستی ام!

---

پ.ن1: و من باز هم بین آرامشِ بیکاری و تلاطم باکاری، دومی رو دوست تر دارم... 

پ.ن2: این چه حسِ غریبیه در مادرا که تا وقتی بچشون بیداره هی لحظه شماری میکنن که بخوابه، وقتی خوابید دلشون براش تنگ میشه!!! :| 

حقیقتاً مادری شعبه ای از جنونه...