بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است...

بابا دقیقا چهل سالش بود که فوت شد. 

دقیقا چهل سال و پنجاه روز

سال 76 بود و من هشت سالگی ام را می گذراندم...

ده روز مانده بود به عید نوروز. 

آن شب همه ی در و پنجره های خانه را رنگ زد. حتی ستون فلزی وسط پذیرایی را... و همه ی فرش ها را با کمک پسرها شست. (البته فقط داداش بزرگمان نبود. چرا که از طرف دانشگاه رفته بود اردوی راهیان نور)

و ما بچه ها، بین دست و پای مردانه اش می چرخیدیم و خوشحال بودیم از اینکه عید نزدیک می شود. مخصوصا که آن سال کلی لباس نو برایمان خریده بود... 

شاید فکر میکردیم سایه ی بابا تا آخر عمرمان قرار است روی سرمان باشد. قرار است قد کشیدنمان را ببیند و با دستهای خودش راهی خانه ی بختمان کند. 

هیچکداممان حتی به ذهنمان هم خطور نمیکرد آن شب چه اتفاقی در انتظار آینده مان است. 

فرش های خانه جمع شده بود. و ما مجبور شدیم شب را توی اتاق ته خانه بخوابیم (بهش میگفتیم اتاق بیخه!)

نیمه های شب بود که بابا حالش بد شد. سکته ی قلبی کرده بود اما دکتر اشتباه تشخیص داد و با همان آمپول اشتباه، جانش را گرفت... 

بابا آدم خوبی بود. خیلی مردمدار بود. باگذشت، دست و پا بخیر، مهربان...

و این ها را فقط من نمی گویم. بلکه هر که با بابا اندک آشنایی دورادوری داشته، اعتراف می کند. 

گاهی که دوست های بابا گذرشان به دفتر داداش می خورد، یا توی تاکسی کرایه ام را حساب می کنند و خدابیامرزیی نثار روح بابا می کنند، فکر میکنم اگر بابا زنده بود، الان حتما موهایش مثل رفقایش سفید شده بود.

به این فکر میکنم که بابا در آستانه ی شصت سالگی چه شکلی می شد؟! آیا همانقدر مهربان و بچه دوست بود؟

فکر میکنم به ابهت پدرانه اش، وقتی علی کوچولوی مرا روی دوش مردانه اش می نشاند و با او بازی میکند...

---

پ.ن1 : امروز اول بهمن، تولد شصت سالگی باباست و بیستم اسفند امسال،دقیقا بیست سال می شود که رفتنش، دنیای ما را آوار کرده است. لطفی بفرمایید و پدر عزیزما را به فاتحه ای مهمان کنید.