بین الامرین

چه اشکالی داره اگه یه مقدار هم به جبر معتقد باشیم؟!

اینکه فلان اتفاق که افتاد، باید می افتاد!

یا فلان مقدار پول که از دستم رفت، رزق من نبود!

یا مریضیِ بچه، واقعا از حیطه ی اختیار من خارج بود و ربطی به سهل انگاری من نداشت...

اعتقادِ زیاد به اختیار، باعث میشه اشتباهاتمون، افسرده و سرخورده مون کنه و کمی جبر، آدم رو مجاب و آروم میکنه...

ولی چطور میشه مرزِ درستِ بین جبر و اختیار رو پیدا کرد؟! که زیاد از زیر بار مسئولیت شونه خالی نکنی، و از اون طرف، بیش از حد خودت رو سرزنش نکنی!

کجاها دست ماست و چه چیزهایی دست ما نیست؟!