آش خورها

برادرشوهر داره میره سربازی، و مادرشوهر مثل اسفند رو آتیش از نگرانی داره بالا و پایین میپره...
و من مدام رجز میخونم که پسر باید بره سربازی و مرد بشه، باید سختی بکشه، باید فلان و بهمان بشه...
اما دارم به این فکر میکنم که وقتی علی کوچولوم برا خودش مرد رشیدی شد، عاطفه ی مادریم اجازه میده که پسر دسته گلم بره دیار غربت و یه کچل سیاه سوخته برگرده یا نه!

 

---

پ.ن1: ینی فقط یه مادر میتونه در اثنای سربازی، قربون صدقه ی اون ته دیگای جزغاله بره!
پ.ن2: حضرت آقا داشت تعریف میکرد که چقدر قیافش تو سربازی سیاه و کریه شده بوده، و میگفت نمیدونم اگه تو اون قیافه منو میدیدی زنم میشدی یا نه، بهش گفتم قطع به یقین بدون که زنت نمیشدم! والا! کپسولای اعتمادبنفس!!!

ما نخوایم پرنده بشیم باید چه کنیم؟؟؟

باد صبا هم دیگه برا ما شاخ شده!

دلمون خوش بود یه نرم افزار داریم که ما رو از عالم خاک میبره به افلاک و اوقات نماز رو یادآوری میکنه که اونم تازگیا هر دو ساعت پیام میده که بیا قبضاتو بپرداز و یه گیگ اینترنت بگیر!

همین روزاس که حبل المتین هم قابلیت اپ بذاره و پیام بده قاری گرامی!! شارژ بگیر و پرنده شو!!!

---

پ.ن: به قول بچه ها گفتنی من انقد خسته م که شما حرف بعدیتم درسته!

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی!