همیشه عاشق تنهاست...

غم را دوست دارم

همیشه که غم بد نیست

گاهی وقتها می شود پیک الهی و می آید تا به تو ثابت کند تنهایی...

تنهایی هم همیشه بد نیست!

تنها که میشوی، می فهمی که اول و آخر خداست.

تنها که می شوی، تازه یادت می افتد که نباید دل به غیر خدا بدهی. نباید... هیچ وقت... به هیچ وجه...

غم را دوست دارم. غمی که تهش برسد به تنهایی، به بی پناهی، به یک دل سیر گریه، به چشم های ورم کرده ...

خوب که گریه کردی و خالی شدی، تازه یادت بیفتد که هی! راستی چقدر وقت بود گریه نکرده بودم!! چقدر وقت بود یاد پناه اول و آخر خودم نیفتاده بودم. چقدر وقت بود ناز خدا را نکشیده بودم.

غم می آید که خیلی چیزها را یادت بیاورد

یادت بیاورد که یادت رفته بود بروی توی آغوش خدا و هق هق سر بدهی و ناله بزنی

یادت رفته بود قربان صدقه اش بروی و به خاطر هواداری اش شکر بفرستی

گاهی وقتها باید با آغوش باز به استقبال غم رفت.

غم مقدس است و من این غم مقدس را خیلی دوست دارم ...

---

پ.ن1. دلم گرفته. دلم تنگ است برای نیایش های سالهای پیش. برای بی هوا گریه کردن ها، برای بیدار نشستن نصفه شب و با خدا چای خوردن و فال حافظ گرفتن... برای چند خط روی کاغذ گریه کردن...
دلم تنگ است برای پاکی هایم.

پ.ن2. روز عرفه است. روز برگشتن، روز شناختن، روز گریه کردن...
دعا کنید این سراپا تقصیر دلتنگ را...

پ.ن3. نمیدانم چرا گاهی وقتا یک بیت شعر از یک ساعت مناجات بیشتر می چسبد!
امروز دلم برای خودش شعر سهراب میخواند:

همیشه عاشق تنهاست...

و دست عاشق، در دست ترد ثانیه هاست!

و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز.

و او و ثانیه ها روی نور می خوابند.

و او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را
به آب می بخشند.

پ.ن4: همچنین نمی دانم چرا همیشه پانوشت هایم از متن اصلی ام طولانی تر می شود! ولی می دانم که عمدی نیست! اکثرا پانوشت ترم می آید تا متنم!!!! (جمله نیاز به رمزگشایی دارد! زحمتش با خودتان)