بارانی که دوست داشت برف باشد...
همیشه نگران تمام شدن برفم.
چه در دوران کودکی، و چه الان... امروز، وقتی بعد از مدتها برف لطیف و ملیحی باریدن گرفت.
برعکس، هیچوقت نگران تمام شدن باران نیستم!
انگار سخاوت بارانی آسمان، بر سخاوت برفی اش پیشی گرفته
برف، از آن اختراعات معرکه ی خداست، می بارد تا فطرت خفته ی آدمها را بیدار کند.
می بارد تا کودک درون آدمها دستکش هایشان و چکمه هایشان را بپوشند و کمی سر به سر خشونتِ دنیای همدیگر بگذارند!
عاشق برفم...
حتی اگر سر صبح با چشمانی پف آلود، سر بیرون رفتن از خانه و رفتن به آزمایشگاه،با حضرت آقا چانه بزنم!
او نگران لیز خوردن من روی پله هاست و من نگرانِ تمام شدن برف و راه نرفتنم زیر بارش عاشقانه اش تا سال دیگر... شاید هم چندین سال دیگر...
گرچه برف شهرما آنقدرها لطیف بود که با باران هیچ تفاوتی نداشت و به عبارة اخری، بارانی بود که دلش میخواست برف باشد (به قول آبجی زهرا بارانِ جامد) ، اما همین قدر هم خدا را شکر...
صبح وقتی طبق عادت مالوف نگران تمام شدن و جمع نشدن برف بودم، آیه ای از قرآن عزیز به یادم آمد:
«و اِن مِن شیءٍ اِلّا عندنا خزائنه و ما ننزّله اِلّا بقَدَرٍ معلوم... سوره حجر،آیه 15»
و هیچ چیزی وجود ندارد، جز این که خزائنش در دست ماست... و ما جز به مقدار معین از آن را نازل نمی کنیم...
آرام شدم. دیگر نگران بند آمدن برف نبودم.
پس حتما رزق شهر من از برف، همین چند دانه بارانی ست که برای دلخوشی مردمِ من، خودش را به برفی زده بود.
خدایا شکرت به خاطر این روزیِ اندکِ دوست داشتنی :)
پ.ن: از تهران خوشم نمی آید. هیچ وقت خوشم نمی آمده... نه که از مردمانش! بلکه از ذات و ماهیت شهرش... از قوطی کبریت بودنش در عین فراخ بودنش! از بی در و پیکر بودن و بی اصالت بودنش خوشم نمی آید. و قاعدتا هیچوقت هم به مردمش غبطه نخورده ام.
- ۹۶/۱۱/۰۸
- ۵۶۰ نمایش