تقوای قورمه سبزَوی!

اصلا ذات روزه، «تقوا»ست.
همه ی عبادات، یه کاری «انجام دادنه» ولی روزه یه کاری «انجام ندادنه»
خداوند هم تو قرآن فلسفه ی روزه رو تقوا ذکر کرده.
و همین انجام ندادنه که روح آدم رو بزرگ میکنه
همین که شاعر والا قدر فرموده:
وقتی ای دل به گیسوی پریشون میرسی خودتو نگه دار!
«خودتو نگهدار» در اینجا به معنای همون تقواست!!! (دیگه شرمنده، وسع شاعر در معرفی تقوا همین بوده!)

یه نمونه ی دیگه اش، میشه به قورمه سبزی های مونده از سحر اشاره نمود!
تصورکن سرظهر از خواب پا میشی، حالا همیشه این موقع اندازه ی کله ی گاو صبحونه میخوردی ها، ولی الان روزه ای! درحالی که توی شکمت صدای به هم خوردن ورق های گالوانیزه میاد، اتوماتیک وار میری سر یخچال، اولین صحنه ای که میبینی چیه؟ قورمه سبزی های بازمانده از سحر!
همون قورمه سبزی خوشمزه ای که حسابی جا افتاده و چاشنی هاش همه به اندازه اس!
همون که آشپز به قاعده ی نیم کیلو گوشت راسته ی گوسفندی و سی مثقال زعفرون اعلا خرجش کرده!
همون زیبای خفته ای که از سر شب عطرش ساختمون رو برداشته بود! بله همون بزرگوار رو عرض میکنم!
از قضا حالا که روزه ای، لوبیاهاش میان جلو سلام میکنن و ته دیگ سیب زمینی های برشته ی کنجدیش وسط یخچال بندری میرقصن! در این مرحله دیگه به خودت فحش میدی که چرا سحر جا نداشتی و بیشتر نخوردی! 
دقیقا به همین مرحله ی رویتِ این عزیزان و بازهم نخوردن و ادامه دادن روزه، تقوا میگن!
اصلا خوندن این متن خودش یه درجه از تقواست! که اگه یه بار دیگه برگردید و بخونیدش، شما یکی از متقیانِ بزرگِ روزگارید!