تپل ها به بهشت می روند

سر ظهر بود. مغزم در اثر گرما، داشت تو کاسه ی سرم غلغل میکرد و صداش به وضوحِ جوشیدنِ آشِ جو، تو قابلمه مسی به گوش میرسید.

 همین طور که داشتم با موبایل صحبت میکردم، گفتم: آقا میدون معلم؟؟ 

راننده که مرد مسن و تپلی بود، گفت بیا بالا

موقعی که سوار شدم، گوشیِ افتاده در کفِ تاکسی توجهم رو جلب کرد. یه گوشیِ لمسیِ درب و داغون که ارزشِ دزدیدن هم نداشت! گفتم آقا یه گوشی اینجا افتاده. 

راننده گوشی رو ازم گرفت و گفت: عه! این خانمه الان از تاکسی پیاده شد، حتما مال اونه.

همچنان داشتم با گوشی صحبت میکردم که موبایلِ خوردوخمیری که داده بودم به راننده، صداش بلند شد. راننده که معلوم بود بلد نیست این گوشیها رو جواب بده و حسابی گیج شده، گوشی رو گرفت سمت من و گفت: خانم اینو جواب بده. نگاه کردم رو گوشی، حمید بود! 

دستم رو از وسط گوشی کشیدم سمت آیکون سبز و گفتم بله؟ راننده همینطور که تو سر خودش میزد گفت: بده من گوشی رو!!!! و گوشی رو از دستم کشید. مات نگاهش کردم! مگه خودت نگفتی جواب بده؟؟

با استرس گفت بله... این گوشی افتاده اینجا... آره... الان خانمت پیاده شد... الان کجاس من برم بهش تحویل بدم؟ 15 خرداد؟ ... باشه بگو وایسه الان میرم تحویلش میدم. 

هنوز به انتهای خیابون مبدا هم نرسیده بودیم که گفت شرمنده خانم! من باید این گوشی رو ببرم 15 خرداد. نمیتونم برم میدون معلم... اصلا نمیخاد شما کرایه بدی... چاره ای ندارم... عکس ناموس مردم لابد تو گوشیه! گناه داره خانمه... حتما دلش هزار راه رفته... باید ببرم گوشیش رو... همین الان... (اصلا نمیذاشت من حرف بزنم! همینجور یه ریز با استرس حرف میزد) 

بهش گفتم درود بر شرفت! انرژیم بیاد طرفت! (البته تو دلم گفتما) 

قطعا اگه هر کس دیگه ای و به هر دلیل دیگه ای از تاکسی پیاده م میکرد، دوزار هم بهش کرایه نمیدادم. ولی کرایه رو دادم و پیاده شدم.

 درسته که اون گوشیِ چکش خورده رو اگه جلوی گدا مینداختی پوکرفیس نگاهت میکرد و تف میکرد تو صورتت و چه بسا که اون خانمه برای اینکه حمید رو تیغ بزنه و گوشش رو برای یه گوشی جدید ببُره، گوشیش رو از قصد انداخته تو تاکسی!! و هرچند که تو اون گرما مجبور شدم از تاکسی پیاده بشم و دوباره تاکسی بگیرم، ولی انسانیت پیرمرد رو در دل تحسین کردم. خوشحال شدم که هنوز هم آدمهایی پیدا میشن که ناموس مردم رو ناموس خودشون بدونن. 

ممنونم ازت راننده ی پیر و تپل!