رفیق

گاهی وقتا که یاد روزای دوره چهارساله حفظم میفتم، میخوام زارزار گریه کنم.

روزایی که با قرآن رفیق بودم، هر جا میرفتم همراهم بود، مدام بهش فکر میکردم و زمزمه میکردم و ازش آرامش میگرفتم...

همه وقتای خالی و حتی حفره های خالی قلبم رو پرمیکرد و اگه هیچ دوست دیگه ای سراغمو نمیگرفت برام مهم نبود...

وسط دوره که بودم نمیفهمیدم تو چه بهشتی هستم، ولی الان که مدتیه به بهانه های مختلف و الکی کنارش گذاشتم دارم جای خالیشو حس میکنم.

خدایا دوباره باهام رفیق میشی؟