رهبر انقلاب اسلامی قبل از ترک بیمارستان، در مصاحبه با خبرنگار واحد مرکزی خبر، ضمن ابراز رضایت از عمل جراحی و دوره‌ی درمانی پس از آن گفتند: اکنون با سلامت کامل جسمی و نشاط روحی در حال بازگشت به منزل هستم اما از حجم عظیم محبت‌ها و ملاطفت‌هایی که در این چند روز نسبت به این حقیر انجام شد، احساس شرمندگی و سنگینی بر دوش خود می‌کنم.
وَ النَّازِعاتِ غَرْقاً. سوگند به فرشتگانى که (جان مجرمان را بشدت از بدنهایشان) برمی کشند، (۱)
وَ النَّاشِطاتِ نَشْطاً. و سوگند به فرشتگانى که (روح مؤمنان) را با مدارا و نشاط جدا می سازند (2)
فهمیدنش کار سختی نیست.
گروه اول کسانی هستند که بدجوری به این طرف پل و خرشان دلبسته اند به نحوی که هیچ جوره نمی خواهند ازش جدا شوند. پس ملائکه ی سر پل، به زور طرف را از خرش (و ایضاً باری که سوار بر خر کرده است) می کَنَد و پرتش می کند روی پل.
گروه دوم اما کسانی اند که دلی به این طرف پل نبسته اند. همه ی هم و غمشان رسیدن به خدا و رفتن به آن سو بوده است. به یادش بوده اند و آن طرف را آباد کرده اند. پس با شادی و نشاط، خودشان خر را می بندند این طرف پل و مثل بچه های خوب راهشان را می روند.
روی دیوار قبر من با گِل، بنویسید السلام و علی
حَجَةٌ الاغنیاءِ و الفقرا، انت فی قلبنا امام رضا
بنویسید عاشقش بوده، در خیالش ضریح می دیده
صحن ها را مرور می کرده، هر شب از شوقِ وصل تا فردا
صورتم را به سمت قبله ولی، متمایل به چپ...فقط لطفا
بگذارید روی سینه ی من، تربتِ اصل مشهدُ الاعلی
من که مشهد نرفته ام یعنی، رفته ام دل به دوست نسپردم
بعد مرگم برای تشییعم، ببریدم زیارتِ آقا
رفته روح از تنم ولی حالا، من هم اذنِ دخول میخوانم
متعجب نباش عطر حرم مرده را زنده میکند حتی
پای این شعر زار زار گریست،مادرم در هوای مرقد تو
پدرم بغض کرده کافی نیست؟ بطلب جان مادرت ما را
قدرِ یک بوسه روی گنبد او، دوست دارم کبوترش باشم
کاش روحم به خانه اش بپرد، قدر یک لحظه در حریم رضا...
شاعر : مرتضی حیدری
جلست والخوف بعینیـها .. تتـأمـل فنجـانی الـمقلـــــــــــوب
قالت یا ولدی لا تحــزن .. الحــب علــیک هـو الـمکتــــــوب
قــــــد مات شهیـــــداً .. من مات فـــداءً للمحبـــوب
زن نشست در حالی که چشمهایش پر از ترس بود، در فنجان وارونه ی من تامل کرد.
گفت فرزندم ناراحت نباش. عشق از آن تو و سرنوشت توست.
هرکس در راه محبوبش کشته شود، شهید است.
بـصرت ونجـمت کثـــیراً لکنی لم أقرأ أبــــــــــــــداً
فنجاناً یشبـــــــــــه فنـــــــــــــــــــــــــجانک
بصرت ونجـمت کثــیراً لکنی لم أعرف أبـــــــــــــداً
أحــــــز اناً تشـــــــــــــــبه أحـــــــــــــــزانک
بسیار نگاه کردم و بسیار فال گرفته ام اما هرگز فنجانی را شبیه فنجان تو ندیدم.
بسیار نگاه کردم و بسیار فال گرفته ام اما هرگز غمی شبیه غم تو نشناختم.
مقدورک أن تمضی أبــــــــــــــــــدا فـی بـحر الحب بغیـر قلـــــــــــوع
وتکــــــــــــــــون حــــــــــــیاتک طـــــــول العمــــــر کتاب دمــــــــــوع
مقدورک أن تبقى مسجــــــــــــوناً بیــن المـاء وبیـن النـــــــــــــــــــار
سرنوشت تو این است که همیشه در دریای عشق بدون بادبان حرکت کنی
و زندگی ات در تمام عمر، کتاب اشک ها می شود
تقدیر تو این است که بین آب و آتش اسیر باشی
فبرغم جمیع حرائقه .. وبرغم جمیع سوابقه
وبرغـــــــــــــــــــــــــم الحزن الساکـــــــــــــــن فیــــــــــــنا لیل نهار
وبرغم الـریح وبـرغــــــــــــــــــــــــــم الـجو المـاطر والأعصـــــــــــــــار
الحـــــــــــب سیبقـــــى یـــــا ولــدی أحلــــــــــــى الأقــــــــــــــــدار
پس با وجود تمام آتش ها و با وجود تمام گذشته ات
و با وجود غمی که شب و روز در وجود ما نشسته است
و با وجود باد، و با وجود هوای بارانی و طوفانی
عشق، شیرین ترین سرنوشت باقی خواهد ماند ای فرزندم،
بحیاتک یا ولد امرأة سبحان المعبــد ..
فمهــا مـرسـوم کـالـعنقـــــــــــود
ضحکتها أنـــــــــــــــــــــــــغام وورود ..
والشـعر الـغجری المـجنـــــــــــون
یسافـر فی کل الدنــــیا
ای پسر! در زندگی ات، زنی است که سبحان الله! عجب زنی است...
دهانش حکم خوشه را دارد
خنده هایش نغمه و گل سرخ
و موهایش مانند کولی دیوانه
در همه ی دنیا مسافرت می کند.
لـکن سمـاءک ممطـــــرة وطـــریقـــــــــــک مـســدود مسدود مسوووود
و حبیبــــــــــــــــة قلبک نائمــــــــــــــــــــــة فی قصـــــــــــــر مرصـــــود
من یدخل حجرتها من یطلـب یدها من یدنــو سور حدیقتها
مـــــــــــــن حــــــــاول فک ضفائــــــــــــــرها مفقــــــود مفقود مفقووود
اما آسمان تو بارانی و راهت بسته است.
و محبوب قلبت، در قصری بسته خوابیده است.
هرکس داخل حجره اش شود، هر کس دستش را طلب کند، هر کس به دیوار باغش نزدیک شود
هر کس گیسوانش را بگشاید، ناپدید می شود.
شاعر: نزار قبانی؛ شاعر فلسطینی
مترجم: بنت شهر آشوب؛ مترجم کاشونی
دلگیــــر مباشــــــ
ارزشــــ تو همیشهـ بالاستــــــــــــ
حتی اگر مردمـــ زمانهـ ات، قدر گوهرتــــ را نشناسندـ
چرا که یوسفــ را نیز،
به چند درهم ناچیز فروختند
آنان که قیمتشــــ را ندانستند...
وَشَرَوْهُ بِثَمَنٍ بَخْسٍ دَرَاهِمَ مَعْدُودَةٍ وَکَانُوا فِیهِ مِنَ الزَّاهِدِینَ
و او را به قیمتی اندک، چند درهم ناچیز فروختند در حالی که به او رغبتی نداشتند...
سوره یوسف، آیه ی 20
هر چهار سال یکبار
در سررسید داستان بازی و توپ
وقتی خیال بشر نگران مستطیل سبز است
دلشوره امان آدمیت را می‌برد
وقتی تمام چشم‌ها
مسحور ستاره های زمین بازی اند
و اخبار گلهای شب
با درشت ترین تیتر
می‌روند که صبح را شروع کنند،
ستاره‌های آسمان
در تماشای گوشه‌ای از زمین
داستان گل‌هایی را گریه می‌کنند
که توپ برایشان
آغاز یک ویرانی است
و در بازی کوچه شان
سوت به جای داور
در دست جلاد است
از دست تیم پزشکی هم
در این داستان
کاری بر نمی‌آید
که گلوله‌ها پایان عمر بازی غنچه را رقم زده‌اند
و هیچ کارشناسی
توجه ندارد
که کودک شیرخواره
حریف خمپاره‌های آدمخوار نمی‌شود
چرا که اصولا
در جایی از منشور حقوق بشر به این نکته
اشاره نشده
«گر نیایی فقیر می میرم»
مثل دنیا حقیر می میرم
چون کبوتر که در قفس حبس است
تک و تنها اسیر می میرم
ای شکوه ترنم باران
در فراقت کویر می میرم
توی شهر دلم زمین لرزه است
زیر آوار پیر می میرم
بی تو زجرآور است جان کندن!
وای بر من؛ چه دیر می میرم!
تو بیا، می خورم قسم به خدا
چون بگویی بمیر، می میرم
«مهدیا» ای تمام هستی من
گر نیایی فقیر می میرم
شاعر : فاطمه معین زاده
ادامه قسمت چهارم
صحنه ی هشتم:
مکان: صحن مرقد
زمان: هنوز زمان را نمی دانیم. چون گوشیهایمان را تحویل نگرفته ایم ولی باید حدود 11.5 باشد.
در میان انبووووه جمعیت، پیدا کردن اتوبوس شماره ی 42 (اتوبوسی که گوشیهایمان را تحویلش داده بودیم) دیگر از آن عجایب روزگار بود! از اینطرف به آنطرف، از این اتوبوس، به آن اتوبوس، ولی انگار اتوبوس شماره ی 42 علف شده و به دهان بزی رفته بود!!! (نکته ی جالب توجه در اینجا این بود که 3 تا آدم عالغ و باقل! فکرمان را به کار نمی انداختیم که ببینیم گوشی ها را از کجای صحن تحویل داده ایم!!! و هر سه مان مثل مرغ پرکنده فقط به دنبال نشانه های زمان آمدن می گشتیم)
کم کم برایمان محرز شد که حالا حالاها باید برویم و برویم و برویم تا جانمان بالا بیاید!!!! البته از جانب رفتن و رفتن، بنده مشکلی نداشتم. چون کفش هایم طبی بود و راحت (همچنین جادارد از این تریبون، از شرکت سازنده ی کفش های طبی، تچکر وافر به عمل بیاید. دم ِ کفشهایتان آتشفشان!) ولی حوریه و مرضیه انصافاً پاهایشان در مسیر عشق، تاول زده بود و توان راه رفتن نداشتند. به طوری که سر انگشتان ِ پای حوریه، تاولهایی زده بود به قدر بیسکوییت ساقه طلایی!! و بنده خدا کفش ها را کنده بود و گویا در وادی مقدس طوی گام بر می داشت. با کفش هایی در کف دست و آتشفشانی اندر دل!!! (حقش بود در اینجا حوریه را همچون نعشی روی دستهایم بگیرم و رو به دوربین صدا و سیما و خطاب به جهانخواران و مستکبران فریاد بزنم: "نگاه کنیـــــــــــــــد! اینا گزینه های روی میز ماست!!!! ولی حیف که دیگر برای این کارها دیر بود. درواقع دوربینی برای ضبط پیدا نمی شد) به هر زوری بود، یقه ی اتوبوس شماره ی 42 را گرفتیم و گوشی های نازنینمان را پس ستاندیم و با سرعت جت به مسیرمان به سمت پارکینگ استان اصفهان به راه افتادیم.
صحنه ی نهم:
مکان: اتوبوس VIP ی مذکور
زمان: حدود ساعت 12.5 ظهر
به پارکینگ استان اصفهان که رسیدیم، دیگر سر از پا نمی شناختیم. پس دستی به جام باده و دستی به زلف یار، پریدیم توی اتوبوس ولی با چشم غره که چه عرض نمایم!! با زبان غره ی حضار مواجه شدیم که : خال بزنید!!! یک ساعته منتظر شماهاییم کجا بودید تا حالا؟؟؟ ("خال بزنید" یک فحش ملس کاشونی است! از همان ها که شُش آدم را حال می آورد!)
و ما مات و مبهوت، با لبی عطشان، قلبی ناآرام و پاهایی پر از ساقه طلایی!!! فقط نگاه کردیم و گفتیم: شماها چطور از آنجا تا اینجا را به این سرعت طی کردید؟؟؟؟ ما که از اواخر سخنرانی تا الان داریم می دویم!!! و پس از پرس و جو های فراوان کاشف به عمل آمد که بعععله!! خانم ها اصلا داخل حسینیه که هیچ!! داخل مرقد هم نیامده اند! فقط نشسته اند پای آن حوض سه طبقه که تا پارکینگ استان اصفهان پنج دقیقه هم راه نیست!!! و جالب این که به ما هم خرده می گرفتند که چرا رفتید داخل حسینیه!!!!!
گفتیم خب حضار گرامی! شما که می خواستید توی صحن، دم حوض سه طبقه بنشینید، و حتی زیارت هم نکنید، اصن به آمدن ِ این مسیر طولانی کاشان تا تهران نیازی نبود!! می نشستید پای تلویزیون حضرت آقا را هم زیارت می کردید، رنج سفر هم به جان نمی خریدید!! (جالب این که همان خانمی که بازبانش نیشتر بر قلب رنج دیده ی ما فرو می نمود، تحت تاثیر بلبل زبانی های حوریه، آخر کار می خواست دست حوری را بگذارد تو حنا و خواستگار برایش بفرستد!! خدا شانس بدهد!)
ولی انصافاً و صد بار انصافاً، این رنج که هیچ، اگر هزار برابرش هم بر ما وارد می شد، به دیدن یک لحظه ی جمال حضرت آقا می ارزید، و حقیقتاً شاعر خوش سروده که "لبخند تو خلاصه ی خوبی هاست... لختی بخند، خنده ی گل زیباست"...
و این نه تنها زبان حال ما سه تن، که زبان حال همه ی حضار ِ توی حسینیه و مرقد بود که به عشق حضرت امام و مقام معظم رهبری این راه های طولانی را گز کرده بودند و به مراسم رسیده بودند. و حقیقتاً که این عشق در دل جوانان و مردم عزیزمان، پس از گذشت سی و اندی سال از انقلاب و پس از گذشت بیست و اندی سال از رحلت حضرت امام، حکایت از ماورایی بودن این انقلاب و رهبری عظیم الشانش دارد.
از ته ِ تهِ دل، از خدا می خواهم که رهبر عظیم الشأن انقلابمان را سلامت و موفق بدارد و این عشق را تا ظهور حضرت حجت (عج) هم برای ما سه تن، و هم برای همه ی مردم حفظ کند و روز به روز بیشتر و بیشتر... و از قلبمان به اعمالمان جاری اش کند و واداردمان که برای حفظ و ارتقای نظام مقدسمان تلاش کنیم.
و در آخر، پس از کل کل کردن های متعدد با اتوبوسیان، افتادیم روی صندلی های نرم و جیگر ِ VIP و از خستگی خوابمان برد و اصلا نفهمیدیم تهران تا کاشان چه اتفاقاتی اندر اتوبوس افتاد که بخواهیم روایتش کنیم، پس به همین میزان بسنده می نماییم و به خدایتان می سپاریم.
یاحق
