نسخه های دکترمامانی

اصولا علی که سرما میخوره، میبرمش پزشک اطفال. 

اگه خدایی نکرده عفونت خاص و زیادی داشته باشه که نسخه ی پزشک رو تمام و کمال اجرا میکنم. 

ولی اگه بگه : "عععیییی... نه... خیلی عفونت نداره... " و شل و ول بنویسه چرک خشک کن، خودم نسخه رو عوض میکنم :| 

سفکسیمِ موردنظر رو حذف کرده و به جاش دمکرده ی آویشن-بنفشه به انضمام مقداری چهارتخمه میگنجونم توی نسخه. 

یعنی اگه نسخه ی ترکیبیِ من و دکتر رو ببینید این میشه:

شربت سرماخوردگی: هر هشت ساعت

شربت سیتریزین: هر شب

آویشن و بنفشه: هر چندساعت یکبار!

چهارتخمه: هر صبح

مالوندن روغن بنفشه به پیشانیِ کودک: هرشب قبل از خواب!

اصلا شاید "احیای طب سنتی و ترکیب طب نوین و طب سنتی" که مدنظر حضرت آقاست، همین کار منه :| (به قول زینب اَکَلی : کودکانه ی الکی)

دریا

حالا که فکر میکنم، جرأت نمیکنم در مقابل شما، به خودم بگم «مادر»

یه جورایی انگار بی ادبی به ساحت این کلمه ست. 

شما کجا و ما کجا؟!

شما آنقدر وسعت وجودیتون زیاده که بعد از هزار و اندی سال، امثال ما وقتی عاجز میشیم، دستمونو میاریم بالا و میگیم «کمکمون کن مادر...»

و شما چه قشنگ مادری می‌کنی برامون...

ای انسان شفتله!

از مزایای زندگی با بچه ی کوچیکه اینه که آدم می‌فهمه چقدر بشر ضعیف و ناتوانه! که حتی از پس کوچکترین کارهاش برنمیاد، تا چند دقیقه مادر خودشو اطرافش نبینه، احساس ناامنی می‌کنه و صدا میزند آمّا... آمّا‌...

و جالبه که همین آدم وقتی به اصطلاح آدم میشه و زور بازویی بهم میزنه، بکلی یادش می‌ره چه موجود بی خاصیتی بوده! کسی بوده که حتی جاشم ننه براش عوض می‌کرده!

خدا وقتی این ناسپاسی های ما رو میبینه، میگه:

 «یا ایها الانسان! ما غرّک بربّک الکریم،» ای انسان ناچیز! چی شد که یهویی برا ما شاخ شدی؟ برا خدا الدورم بولدورم درمیاری؟ (حالا ممکنه بعضیامون بظاهر اولدورم و اینا درنیاریم، ولی با گناهانمون همین کار رو میکنیم در واقع) 

«الذی خلقک فسواک فعدلک» همون خدایی که تو رو آفرید، خوشگل موشکلت کرد، همونی که آدمت کرد!

«فی ایّ صورة ماشاء رکّبک» به اون شکلی که خواست تو رو از پدرومادرت ترکیب کرد، حالا که این آش شله قلمکار از آب در اومدی، یه کم شخصیت داشته باش! خدای به این بزرگواری رو ناسپاسی نکن...

---

پ.ن۱: مفهوم آیات بعدی هم اینه که درسته خدای تو کریمه، هرچی هم سطح پایین بازی دربیاری، بازم روزی تو رو توی دنیا میده، ولی یه فرشته هایی هم گذاشته که اعمالت رو ثبت میکنن، مواظبتن، حواست به روز جزا هم باشه...

پ.ن۲: خدا در ذهن مترجم یه کم تند صحبت کرده! شما به بزرگواری خودتون ببخشید.

و.ن۳: مخاطب همه این حرفا خودم بود، من و خدا باهم این حرفا رو نداریم، خدایی نکرده اسائه ادب به بزرگواران نشده باشه :)

خودت بگو جات کجاس!؟

خواهرشوهرِ گرامی مدتیه که بطور جدی، وارد فضای توییتر شده و داره برای مجموعه ی انقلابیشون، عضو جمع میکنه، یه مدت زوم کرد رو ما و به انحاء مختلف خواست من و حضرت آقا رو هم جذب کنه، آنقدر گفت و واگفت و اثر ندید، که دیگه از ما خسته و ملول و ناامید گشت و الان از روی مخِ ما دوتا، شیفت داده رو مخ عروس خاله بتول! 

کاملا قبول دارم که الان جنگ، جنگ رسانه س...

که میدون مبارزه، از خاکریز تبدیل شده به توییتر و اینستاگرام...

و همچنین قبول دارم که برای دفاع کردن تو زمینه های فرهنگی، نیاز هست به کار، به جهاد...

اما یه چیز برام حل نمیشه و بخاطرش نمیتونم پا توی این میدون بذارم، اونم اینکه برای فعالیتِ موثر در فضای مجازی، خیلی باید وقت گذاشت، یعنی باید از وقتی که برای رسیدگی به کارهای خونه و بچه و همسر میذاری، بزنی، باید از فرصتِ رشدِ خودت کم بذاری تا بتونی کار کنی! بتونی آنقدر فالوور جمع کنی که زحماتت به هدر نره، تا نوشته هات یه ثمره قابل توجهی بده! 

 من برام حل نمیشه که علی بیاد بچسبه به من و به هشتاد روش سامورایی متوسل بشه تا من سرم رو از تو گوشی در بیارم و بهش توجه کنم، و دست آخر یا اعصاب خودم خرد بشه یا اعصاب بچه! یا اینکه کار مکرر با گوشی، روی ذهن بچه اثر منفی بذاره.

 یا همسرم از سرکار بیاد، و غذای من هنوز آماده نباشه، چرا که از صبح تا ظهر داشتم روی هشتگ بلد_نیستم کار میکردم! هی هرچی بلدم و بلد نیستم میبینم، بازتوییت کنم انقد که چشام کور بشه و ازون پس هشتگ بزنم عصای _سفید!

نمیتونم بپذیرم که این وظیفه ی الانِ من باشه، و همچنین وظیفه ی الانِ اکثر مادرانِ اطرافم، چرا که می‌شنوم گلایه های فرزندان و همسرانشان رو...

ولی نمی‌دونم نسخه ی اصلی چیه!

اگه ماها افسران این جنگ هستیم، پس میدون مبارزمون دقیقا کجا میشه؟

مستمعِ بی اعصاب!

اصولا وبلاگ هایی که برای یه مدت طولانی می نویسن، ولی بدون هیچ توضیحی قسمت نظرات رو میبندن، قطع دنبال میزنم. 

یه جورایی فکر میکنم مثل این میمونه که شما تو یه جمع صحبت کنی، و دهن همه ی شنوندگان خودت رو با دستمال ببندی که هیچی نگن!!! حس بدی به آدم دست میده...

این لجوجِ دیرباورِ عجیب...

احساس میکنم ظرف وجودم مثل آبکش شده!

هرچی از این طرف سعی میکنم تو مشکلات صبوری کنم، با بی قراری ها و شیطنتهای علی بسازم، مامان خوبی باشم، همسر وظیفه شناسی باشم، از اونطرف با یه جرقه، مثل کبریت آتیش میگیرم و با عصبانیت همه چیز رو میسوزونم...

هرچی به زعم خودم اعمال حسنه میریزم تو ظرف، مثل آبکش از اونطرفش در میره! قششششنگ میشوره میبره!

خسته شدم ازت ای دل کم حوصله ی بی شکیب!

---

ای تمام عاشقان هرکجا...!

...

این دلِ نجیب را

این لجوجِ دیرباورِ عجیب را

در میان خویش راه می دهید؟!

گاوها

تازه یه کم گوشمون داشت از شنیدن خبرهای بد امن میشد که باز این خبر شیرهای آلوده اعصابمون رو بهم ریخت. 

برای من که یه مادرم، شاید دردناک ترین خبر همین باشه که شیری که بچه م میخوره آلوده ست. اونم آلودگیی که با هیچ جوشوندن و پاستوریزه کردنی از بین نمیره.

برای خودم خوردن یا نخوردن شیر چندان اهمیتی نداره. هرچند این روزها از هر طرفی که میچرخم، یه سری از استخونام صدا میدن و موقع نماز مجبورم دستم رو به زانوم بگیرم و پاشم و احساس میکنم تا پوکی استخوان فاصله ی چندانی ندارم! اما بازهم خودم مهم نیستم. 

مهم این بچه است که قوت قالبش شیره و هر بار شیرشیر گویان میره در یخچال رو باز میکنه و نصفه شب که از خواب میپره هیچ چیزی جز خوردن شیر دوای دردش نیست. 

از لعنت کردن خوشم نمیاد ... 

ولی میخوام از همین تریبون لعنت کنم همه ی اون پست فطرتایی که برای نفع شخصی خودشون، برای پر کردن جیب کثیف خودشون، با سلامتی مردم بازی میکنن. 

لعنت بر شمایان! ای کاش به جای اون زبون بسته ها به شماها میگفتن گاااااو!

خداحافظی های قبل از تو سوء تفاهم بود!

وامصیبتا! 

قلقلی هم از صداوسیما رفت! حالا چه خاکی تو سرمون بریزیم؟!

بچه ها! ایران دیگه بعد قلقلی جای موندن نیست!

خرخرو هم رفت!

کتاب خرخروی عرعرو هم پاره شد... توسط علی... اونم ساعت یک نصفه شب...

درحالی که پسرک کتاب رو آورده بود توی رختخواب تا براش بخونم، یهو به سرش زد که ببینه چطور میشه اگه این طرف صفحه رو بگیره بکشه و به اونور صفحه نزدیکش کنه!! که ناگهان برگه ی کتاب پاره شد. و علی با تعجب نگاهش کرد.

 گفتم پسرم! کتابت رو پاره نکن، خراب میشه ها!!! نگاهی به من کرد و بعد انگار که یهو یه چیزی یادش اومده باشه، زد زیر گریه!! حدود دودقیقه گریه کرد، بعد دوباره کتاب رو برداشت و صفحه ی بعدی رو پاره کرد. و صفحه ی بعدی و صفحه ی بعدی ( و من هم به دلیل انزجاری که نسبت به این کتاب داشتم اجازه دادم تا کاملا ماموریت خودشو انجام بده!!)

همه ی صفحه های کتاب که ورق ورق شد، ناگهان برای بار دوم زد زیر گریه و این بار حدود یک ربع گریه کرد! و روی صحبتِ تمام جیغهاش من بودم!!! و من نتونستم حالیش کنم که :"عزیزم! خودت پاره ش کردی! مگه من مقصرم که الان فریادش رو سر من میزنی؟! اون موقعی که بهت میگم مواظب باش پاره ش نکن، گوش نمیدی! الان که خرابش کردی اومدی سر من خالی میکنی؟!" 

نتونستم حالیش کنم و فقط سکوت کردم تا گریه و سوگواریش تموم بشه و خوابش ببره! و بهش قول دادم فردا صبح براش کتابش رو بچسبونم...

و یاد خودم افتادم...

و همه ی روزهایی که گناه کردم... خراب کردم... گند زدم... و بعد گریه ام به آسمون بلند شد و از خدا طلبکار شدم که ای خدا!!! آخه چرا؟؟؟ آخه چرا من؟؟؟ و لابد خدا از لابلای قلبم داشت میگفت آخه عزیزم! خودت کردی! خودت گند زدی! چرا الان مخاطب جیغ و فریادهات منم؟؟؟

و خدا هیچوقت نگفت...و فقط صبر کرد تا من سوگواریهام تموم بشه و فردا صبح، دوباره با بردباری و گذشت، کتابِ پاره رو برام بچسبونه!

آمریکای عزیز من

جدیدا احساس می کنم میکنم بعضی کارای علی (بلاتشبیه) چقدر شبیه آمریکاست!

مثلا اگه در خواسته ش، من یه قدم عقب برم و تسلیمش بشم، اون در حمله ی بعدی ده قدم میاد جلو!

یعنی فقط منتظره از من یه ضعف کوچولو ببینه!

بطور مثال، همونطور که در این تصویر میبینید، من بخاطر اینکه بچه رو از سر خودم باز کنم و به کارام برسم، اجازه ی دسترسیش به این کابینت رو دادم! 

وی پس از اینکه همه ی زار و زندگی منو ریخت بیرون و توی همه ی آبکش و قابلمه ها راه رفت و حسابی خسته شد، و در حالیکه زیرچشمی به من نگاه می کرد ، رفت سراغ کابینت بعدی! و کاملا حق به جانب و عادی، با داد و بیداد از من میخواست در کابینت بعدی رو هم باز کنم! یعنی تا همه ی زندگی منو کندوکاو نکنه دست بردار نیست! منو تسلیم محض میخاد!

الان آمریکا هم اگه هسته ای رو بدی بره، موشکی رو میخواد، موشکی رو بدی، باز یه چیز دیگه میخاد!

---

پ.ن1: نمیدونم آمریکاهای مردمم همینجوری ان؟؟ یا فقط آمریکای من انقدر استعمارگر و زیاده خواهه؟؟!

پ.ن2: دیسلایکی جون! بکوب دیسلایک رو :)