پندم بده فراوان!
چهارشنبه, ۳ مهر ۱۳۹۸، ۰۱:۲۱ ب.ظ
نمی دونم چرا ما آدمای این دوره، از نصیحت شنیدن خوشمون نمیاد.
یعنی کلا از موعظه و پند و اندرز فراری هستیم.
درحالی که خداوند به پیامبرش دستور میده که "و ذکِّر، فإنَّ الذکری تنفع المومنین" " موعظه کن که موعظه به مومنان سود می رساند."
اصلا قدیما میرفتن پیش آدمای خوب، میگفتن ما رو موعظه کنید.
یا خود مولای متقیان، به یکی از صحابه شون میفرمایند که منو موعظه کن!! چون در شنیدن اثری هست که در دانستن نیست... جل الخالق!
حالا اینکه انقدر از زیر بار موعظه شنیدن در میریم، یا معنیش اینه که آثار موعظه رو نمیدونیم، یا اینکه خدایی نکرده اصلا مومن نیستیم که بخواد بهمون سود برسونه!
درهر صورت هیچ راه گریزی از موعظه شنیدن وجود نداره. حالا برای تمرین، هرکدومتون به من یه موعظه برسونید. از همین میز اول شروع کنید. یاعلی
سلام
یه چی بگم اول، داشتم فکر می کردم یه پستی بنویسم، همین نیم ساعت پیش! بعد گفتم تهش می نویسم لطفا نصیحتم نکنید، چون الان اصلا پذیرشش رو ندارم...
البته می خواستم تهش بگم هر کی خواست نصیحتم کنه فردا بیاد بگهشاید حالم بهتر بشه و گوش کنم...
الان اومدم دو دیقه استراحت کنم، مطلب شما رو خوندم :)) دیگه موعظه از این واضحتر می تونست به من گفته بشه؟ ببین خدا چه مدلی میگذاره تو کاسه ی آدم؟
والا من هنوز شناخت خاصی از شما ندارم که موعظه تون کنم، یه جمله از اساتید یادمه می گم... راه رسیدن به خدا فقط همراهی با امامه!