ای‌شما!‌ ای‌تمام‌ عاشقان‌ هرکجا

نام یک نفر غریبه را، در شمار نامهایتان اضافه می کنید...؟

۲ مطلب در بهمن ۱۳۹۶ ثبت شده است

همیشه نگران تمام شدن برفم. 

چه در دوران کودکی، و چه الان... امروز، وقتی بعد از مدتها برف لطیف و ملیحی باریدن گرفت.


برعکس، هیچوقت نگران تمام شدن باران نیستم! 

انگار سخاوت بارانی آسمان، بر سخاوت برفی اش پیشی گرفته


برف، از آن اختراعات معرکه ی خداست، می بارد تا فطرت خفته ی آدمها را بیدار کند. 

می بارد تا کودک درون آدمها دستکش هایشان و چکمه هایشان را بپوشند و کمی سر به سر خشونتِ دنیای همدیگر بگذارند!


عاشق برفم...

حتی اگر سر صبح با چشمانی پف آلود، سر بیرون رفتن از خانه و رفتن به آزمایشگاه،با حضرت آقا چانه بزنم! 

او نگران لیز خوردن من روی پله هاست و من نگرانِ تمام شدن برف و راه نرفتنم زیر بارش عاشقانه اش تا سال دیگر... شاید هم چندین سال دیگر...


گرچه برف شهرما آنقدرها لطیف بود که با باران هیچ تفاوتی نداشت و به عبارة اخری، بارانی بود که دلش میخواست برف باشد (به قول آبجی زهرا بارانِ جامد) ، اما همین قدر هم خدا را شکر...


صبح وقتی طبق عادت مالوف نگران تمام شدن و جمع نشدن برف بودم، آیه ای از قرآن عزیز به یادم آمد:

 

«و اِن مِن شیءٍ اِلّا عندنا خزائنه و ما ننزّله اِلّا بقَدَرٍ معلوم... سوره حجر،آیه 15» 

و هیچ چیزی وجود ندارد، جز این که خزائنش در دست ماست... و ما جز به مقدار معین از آن را نازل نمی کنیم...


آرام شدم. دیگر نگران بند آمدن برف نبودم.

پس حتما رزق شهر من از برف، همین چند دانه بارانی ست که برای دلخوشی مردمِ من، خودش را به برفی زده بود. 

خدایا شکرت به خاطر این روزیِ اندکِ دوست داشتنی :)



پ.ن: از تهران خوشم نمی آید. هیچ وقت خوشم نمی آمده... نه که از مردمانش! بلکه از ذات و ماهیت شهرش... از قوطی کبریت بودنش در عین فراخ بودنش! از بی در و پیکر بودن و بی اصالت بودنش خوشم نمی آید. و قاعدتا هیچوقت هم به مردمش غبطه نخورده ام.
امروز اما غبطه خوردم. وقتی از تلویزیون چهره ی بلوارها و پارکهای سفیدپوشش را دیدم، و درختهای کاج کریسمسی اش و تصور این که زیر یکی از همین درختا بنشینم و کسی برفِ سنگینش را بتکاند روی کله ام. و من زیر برف ها دفن شوم! آه... 
امروز از معدود روزهایی بود که پیش خودم گفتم: خوشا بحالت، ای تهرانی!!!


  • امّــــ شـــهــــر‌آشـــــوبـــــــ


بابا دقیقا چهل سالش بود که فوت شد. 

دقیقا چهل سال و پنجاه روز

سال 76 بود و من هشت سالگی ام را می گذراندم...

ده روز مانده بود به عید نوروز. 

آن شب همه ی در و پنجره های خانه را رنگ زد. حتی ستون فلزی وسط پذیرایی را... و همه ی فرش ها را با کمک پسرها شست. (البته فقط داداش بزرگمان نبود. چرا که از طرف دانشگاه رفته بود اردوی راهیان نور)

و ما بچه ها، بین دست و پای مردانه اش می چرخیدیم و خوشحال بودیم از اینکه عید نزدیک می شود. مخصوصا که آن سال کلی لباس نو برایمان خریده بود... 

شاید فکر میکردیم سایه ی بابا تا آخر عمرمان قرار است روی سرمان باشد. قرار است قد کشیدنمان را ببیند و با دستهای خودش راهی خانه ی بختمان کند. 

هیچکداممان حتی به ذهنمان هم خطور نمیکرد آن شب چه اتفاقی در انتظار آینده مان است. 

فرش های خانه جمع شده بود. و ما مجبور شدیم شب را توی اتاق ته خانه بخوابیم (بهش میگفتیم اتاق بیخه!)

نیمه های شب بود که بابا حالش بد شد. سکته ی قلبی کرده بود اما دکتر اشتباه تشخیص داد و با همان آمپول اشتباه، جانش را گرفت... 


بابا آدم خوبی بود. خیلی مردمدار بود. باگذشت، دست و پا بخیر، مهربان...

و این ها را فقط من نمی گویم. بلکه هر که با بابا اندک آشنایی دورادوری داشته، اعتراف می کند. 


گاهی که دوست های بابا گذرشان به دفتر داداش می خورد، یا توی تاکسی کرایه ام را حساب می کنند و خدابیامرزیی نثار روح بابا می کنند، فکر میکنم اگر بابا زنده بود، الان حتما موهایش مثل رفقایش سفید شده بود.

به این فکر میکنم که بابا در آستانه ی شصت سالگی چه شکلی می شد؟! آیا همانقدر مهربان و بچه دوست بود؟

فکر میکنم به ابهت پدرانه اش، وقتی علی کوچولوی مرا روی دوش مردانه اش می نشاند و با او بازی میکند...



پ.ن1 : امروز اول بهمن، تولد شصت سالگی باباست و بیستم اسفند امسال،دقیقا بیست سال می شود که رفتنش، دنیای ما را آوار کرده است. لطفی بفرمایید و پدر عزیزما را به فاتحه ای مهمان کنید.



  • امّــــ شـــهــــر‌آشـــــوبـــــــ

در این برهه ی تاریخ، مادر دو فروند کوچولوی بازیگوش هستم!
علی کوچولویی که از دیوار سفیدکاری بالا میرود
و فاطمه حسنایی که در حال آموزش بالارفتن از دیوار است!

و مادری که خداوند از دست این دو ترکیبِ عالی صبرش دهد!!

....
هرچه که اینجا می نویسم، صرفا برداشتهای شخصی ذهن یک انسان است. پس دلیلی ندارد که حتما و قطعاً اشتباه نباشد. چرا که انسان ممکن الخطاست...
من اینجا بلند بلند با خودم حرف می زنم.
خطابهای پندآموز مرا فقط خطاب به خودم بدانید.

بایگانی