صابخونه

اگه باز یه پویشِ «صابخونه ی خوب» راه میفتاد، من قطعا اسم آقای ز (صابخونه ی جدیدمون) رو همراه با عکسش میفرستادم. (حالا چون عکسشو ندارم، عکس هادی حجازی فر رو هم میشد قالب کرد، آخه صابخونه به شدت شبیه اونه، با همون کله ی کچل!) 

خبر خوب اینکه، بنده خدا، اجاره ی این ماهمون رو بخشید! هرچند سیصد تومن مبلغ خیلی بالایی نیست، ولی همین مقدارم مرام گذاشته...

حالا شاید برای شما خبر خیلی خاصی نباشه، ولی حضرت آقا، از سر شب، یه لبخند ملیحی رو لبش اومده! و هر پنج دقیقه یه بار میگه میخوای بریم پیتزا بخوریم؟ (یعنی سیصد تومنه لگدمیزنه تا یه جوری خرجش کنیم) 

ولی گذشته از بخششِ کرایه ای، اگه فاکتور بگیریم از جیرجیرهای گاه وبیگاه دوقلوهاشون که صداش تا فیها خالدون خونه ما رو برمیداره، یا اون وقتایی که مامان بیچارشون با تبر، شیون کنان و فحش کشان میذاره دنبالشون! ازشون راضی هستیم، صابخونه های خوبی اند. 

یکی از خوبی هاشونم اینه که وقتی میرم در خونشونو میزنم، پسرشون نمیگه:«مامان خانم مستاجره!» بلکه میگه «مامان، خانم همسایه اس!» و این نگاه همسایه وار، خیلی برام شیرینه، هرچند گاهی از سروصداشون از خواب بپریم!