ظنّ
این شبا که دعای جوشن کبیر میخونم، به یه چیز قشنگی رسیدم.
به این رسیدم که صفاتی که توی این دعا باهاش خدا رو صدا میزنیم، اکثرا صفاتِ رحمتِ خداونده. شاید تو کل هزارتا اسمی که باهاش خدا رو خطاب قرار میدیم، به تعداد انگشت های دست هم صفات قهر و غضب خدا وجود نداره!
و این خیلی پیام قشنگیه که شب قدر، ما خدا رو با صفاتی صدا میزنیم که محبت به بنده ش، ازش میباره...
همین که گفتن این دعا رو تو شبای قدر بخونید، یعنی شب قدر، خدا میخواد ببخشه... میخواد ماها باورکنیم که بخشنده است، که مهربونه، که بغلمون کرده، که دست محبتش رو کشیده رو سرمون... اگه اینجور نبود چرا گفته با این همه صفات رحمانی صدام کنید؟!
وقتی داریم به خدا میگیم "یا من سبقت رحمته غضبه" یا وقتی میگیم "یا باسط الیدین بالرحمه" در واقع داریم به خدا میگیم که من به تو حسن ظن دارم.
اولین قدمِ برگشت اینه که به خدا بگیم: من میدونم که آغوشت برام بازه...
خدایا...
میدونم که دلت برام تنگه،
یا راحم المساکین... یا اله العاصین....
ای خدای گناهکاران...
اتفاقا قشنگیش به همون جمع ازداده
صفت های قهر و غضب رو که میبینم خوف میکنم دلم اتیش میگیره و با رجاء به صفات رحمتش پناه میبرم!
بقول شاعر : باز با خوف و رجا سوی تو برمیگردم / دو قدم دلهره دارم دو قدم دلتنگم !