آخرین تیکه ی این جورچینی ای عشق...

فقط محسن چاووشی میتونه جوری بخونه، که وسط روزمرگیها و میون حجم کثرتهای مادی، ناگهان فرو بری توی عمیق ترین لایه های وجودت...

نمیدونم چه مخدری تو لحن این بشر ریختن! 

یه چیزی هست

چیزی از جنس صدای موذن زاده...

مثل غزلیات عاشقانه ی سعدی

شبیه خواب عمیق بعد از ژلوفن!

---

پ.ن: این شبا که تیتراژ سریال دلدار پخش میشه، ناخودآگاه میون کارهای عادی روزمره ام، با شنیدن صدای چاووشی، چنان دست از کار میکشم و تو دنیای خیال خودم غرق میشم، انگار که اصلا از اول وجود نداشتم...

پ.ن۲:این پست مربوط به درونیات خودم بود و البته طبیعیه که عده ای کاملا باهاش مخالف باشند