کفتر جَلد
ملیحه خیلی موجود جالبیه
با همه ضعف هاش، با اینکه شاید از نظر ظاهری خیلی شبیه آدمای مذهبی نباشه، ولی به شدت عقاید عمیق مذهبی داره... و همین عقاید عمیقشه که باعث شده دوستی ما بارها به مو برسه، ولی قطع نشه!
از ویژگی های فوق العاده خوبش اینه که اعتقاد داره اگه هروقت در خونه امام رضا رو بزنه، دست خالی برنمیگرده. اینکه میگم اعتقاد یعنی اعتقاد عمیق قلبی
و همینه که وقتی یه از خدا بی خبر کلاش حرفه ای، پولشونو دولپی بالا میکشه، متوسل میشه به امام رضا... بهم میگه اشرف! من میدونم که این پول برمیگرده... (امکان برگشت پول برای اونا چیزی نزدیک به صفر بود)
میگم ملیح، حالا اگه برنگشت هم تو غصه نخور...
میپره تو حرفم و محکم تر از قبل میگه اشرف برمیگرده... من به امام رضا گفتما!
و جوری تاکید میکنه روی امام رضا که دهنم بسته میشه...
میگه من از امام رضا عذرخواهی کردم و گفتم غلط کردم، فهمیدم اشتباهم از کجا بوده که گرفتار این مشکل شدیم
و هفته بعد خوشحال میاد خونمون و میگه کلاش حرفه ای پول رو پس داد!
جالبه که ملیحه هروقت میره مشهد غذای حضرتی گیرش میاد، چون اعتقاد داره که امام رضا مهمون نوازه... از ته دل باور داره که امام رضا دوستش داره و براش آغوشش رو باز کرده.
میگه اشرف امام رضا خیلی من و تو رو دوست داره، از همون دانشجویی مون که میرفتیم حرم و با شوخی و خنده با امام رضا حرف می‌زدیم، امام رضا دوستمون داشت و به حرفامون میخندید... خودش میدونه ماها کفتر جلدشیم!
راستش به این حسن ظنش به خدا و ائمه غبطه میخورم
من هیچوقت انقدر محکم نگفتم من حاجتمو میگیرم. همیشه انقلت آوردم که اگه بعدا حاجتمو نگرفتم اعتقاداتم ضربه نخوره
و امان از همین انقلت ها...
امان از شک
امان ...
چه ایمان قشنگی!! :)
چه ملیحه ی نازی!! :)